Met vrienden was ik namelijk al eens op bezoek geweest bij een club in Zwanenburg. De ontvangst was erg vriendelijk en al snel mochten we met een geleende regelaar en auto hun prachtige baan onveilig maken. En die laatste term gebruik ik echt niet lichtzinnig. Elke poging om de vaste klanten bij te houden, ontaardde in een spectaculaire crash van mijn karretje en ik had al snel het gevoel nogal voor aap te staan. Achter me zaten een aantal heren met grote koffers vol indrukwekkend gereedschap en mysterieuze onderdelen aan hun slot cars te sleutelen.

Op de bar lag bovendien een krantenartikel over iemand die aan wedstrijden door heel Europa deelnam en aan zijn auto’s honderden euro’s besteedde. Van techniek heb ik weinig verstand en bovendien ben ik gezegend met twee linkerhanden. Ik kwam dus al snel tot de conclusie: dit is voor mij veel en veel te hoog gegrepen.

SlipStream kende ik alleen van deze website, maar daarop had ik al gezien dat alles bij deze club er minstens even professioneel aan toe ging. Een beetje Real Madrid zeg maar. En daar moest ik aan een clubrace mee gaan doen? Ik zag mezelf al over hun mooie baan sukkelen terwijl de rest van de club lachend over de grond rolde. Mij niet gezien! Elke smoes die ik maar kon bedenken (ik heb geen auto, kan er niks van, etc. etc.) gooide ik in de strijd om mezelf deze afgang te besparen. Een redelijk acuut geval van drempelvrees dus. Uiteindelijk waren mijn smoezen uitgeput en heb ik maar toegezegd te komen.

Eerlijk gezegd ben ik op de bewuste zondag met een flinke partij lood in de schoenen richting Spieringweg vertrokken. En dat was achteraf gezien nergens voor nodig. Gelachen is er die dag zeker, maar misschien nog wel het meest door mij. Als ik me goed herinner ben ik één na laatste geworden en heb ik een paar auto’s naar de sloop gereden. Maar de sfeer was prima, iedereen gaf me advies en geen moment had ik het gevoel voor aap te staan. En na een paar wedstrijdjes begon ik dat rijden op een houten baan toch wel heel erg leuk te vinden. De tijd vloog en bij het afscheid nemen werd me gevraagd om een keertje op donderdagavond langs te komen, dan had men wat meer tijd om me nog veel meer uit te leggen en te laten zien.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben de donderdag daarna meteen weer gegaan. Iemand leende me een auto, van een ander kreeg ik een regelaar en een derde legde me uit hoe ik het beste uit die auto kon halen.  Van het feit dat ik de technische kennis van een goudhamster heb en met mijn knuisten meer kapot maak dan me lief is, waren de mannen niet echt onder de indruk. “Maakt niet uit, er is altijd wel iemand die je even helpt.” Ik voelde me zo welkom dat ik nog dezelfde avond lid ben geworden.

Ik ben nu zo’n drie jaar bij de club. En daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Het eerste jaar joeg ik, samen met iemand die toevalligerwijs tegelijk met mij lid was geworden, het startveld voor me uit maar inmiddels begin ik langzaam wat betere resultaten te boeken. De toppers zal ik nooit inhalen, maar dat geeft niet. In al die tijd heb ik maar één probleempje gehad. Slipstream is de club van de dubbele voornamen en er was al een Herman onder de leden. Men heeft het een tijdje met Harmen geprobeerd, maar daar kon ik niet aan wennen. Uiteindelijk is het Joey geworden, een bijnaam uit een ver verleden.

Ik geniet van de sfeer, de kameraadschap en de gezelligheid. Hulp krijg ik volop en heel langzaam leer ik hoe je een slot car opbouwt. En als ik af en toe iemand versla, die me een paar jaar geleden nog op een tiental ronden achterstand reed, is dat alleen maar mooi meegenomen. Inmiddels ben ik al zo fanatiek dat ik al een keer op zondagochtend om half zes naast m’n bed stond, om samen met wat clubmakkers een wedstrijdje in Friesland te gaan rijden. En ja, ik ben daar als laatste geëindigd, maar had het voor geen goud willen missen.